Leasing w ujęciu podatkowym i rachunkowym
Myśląc o leasingu, należy mieć świadomość istnienia podziału na leasing w ujęciu podatkowym oraz na leasing w ujęciu rachunkowym.
Jeśli chodzi o przepisy podatkowe, zaliczamy do nich dwa rodzaje leasingu – finansowy oraz operacyjny. W tym pierwszym, amortyzacja podatkowa jest dokonywana przez korzystającego. Natomiast w leasingu operacyjnym zabiegu tego dokonuje finansujący. Wpływa to na wysokość kosztów podatkowych. Leasing operacyjny zalecany jest szczególnie w sytuacji, kiedy przewidywany okres używania przedmiotu leasingu jest określany jako krótki. Prowadzi on do zmniejszenia opodatkowania o poniesione koszty rat leasingowych. W przypadku leasingu finansowego, kwestia ta ma się inaczej: korzystający może dokonywać jedynie odpisów amortyzacyjnych w stałej wysokości, która podyktowana jest przez przepisy podatkowe.
Jeśli chodzi o przepisy podatkowe, zaliczamy do nich dwa rodzaje leasingu - finansowy oraz operacyjny.
W drugim ujęciu leasingu – rachunkowym, również wyróżnia się leasing finansowy oraz operacyjny. Ich klasyfikacja dokonywana jest na podstawie art. 3 ust. 4 Ustawy o rachunkowości. Różnice, podobnie jak przy przepisach podatkowych, także wynikają z tego, która ze stron umowy dokonuje odpisów amortyzacyjnych dla celów księgowych. Jednak kryteria ustalenia tej kwestii, w ustawach podatkowych i ustawie o rachunkowości są odmienne
Jeśli chodzi o przepisy rachunkowe – u leasingobiorcy cała rata leasingowa staje się kosztem dla celów księgowych. Natomiast w przypadku przepisów podatkowych, to, która ze stron będzie dokonywać odpisów amortyzacyjnych, jest w dużej mierze kwestią umowną, pod warunkiem, że umowa została zawarta na czas oznaczony, a w trakcie jej trwania następuje spłata co najmniej wartości początkowej środka trwałego.
